این شعر کاندیدای شعر برگزیده سال شده

و توسط یک بچه آفریقایی نوشته شده است و استدلال شگفت انگیزی دارد!

وقتی به دنیا میام، سیاهم، وقتی بزرگ میشم، سیاهم ،

وقتی میرم زیر آفتاب، سیاهم، وقتی می ترسم، سیاهم ،

وقتی مریض میشم، سیاهم، وقتی می میرم، هنوزم سیاهم…

و تو، آدم سفید،

وقتی به دنیا میای، صورتی ای، وقتی بزرگ میشی، سفیدی،

وقتی میری زیر آفتاب، قرمزی، وقتی سردت میشه، آبی ای،

وقتی می ترسی، زردی، وقتی مریض میشی، سبزی،

و وقتی می میری، خاکستری ای…

و تو به من میگی رنگین پوست؟؟؟

پی نوشت:

بیایید بیندیشیم در خلقت خدا ...که خدا بیهوده نمی آفریند!

بیایید باور کنیم همه یکسانیم.... که خدا فرقی قائل نشده بین انسان ها!

بیایید دوست بداریم.... که خدا خود همه بندگانش را دوست میدارد!

بیایید زیبا ببینیم که خدای جمیل.... چیزی غیر از زیبایی نیافریده است!